Joachim Löw był trenerem mistrzów świata i liderem weteranów niemieckiej drużyny. Wiele lat stał na czele najważniejszej kadry narodowej DFB. Pod silną presją sukcesu nigdy się nie załamał, a także z powodzeniem radził sobie z niepowodzeniami.
Siła spokoju
„Jedną z jego największych zalet jest to, że generalnie zachowuje spokój i rozeznanie w krytycznych momentach” – powiedział kiedyś Oliver Bierhoff w wywiadzie dla sport1, która każdego dnia dostarcza najnowsze newsy sportowe. Löw nie zawsze miał właściwy kontakt w krytycznych momentach w ciągu 90 minut, ale przetrwał trudne momenty – a nawet miesiące – później. Na przykład po nieudanych Mistrzostwach Europy w 2012 roku. Porażka z Włochami w półfinale i taktyczna decyzja o wysłaniu Toniego Kroosa do Andrei Pirlo kosztowały selekcjonera narodowego wiele uznania i ściągnęły na scenę wielu krytyków. Ale Löw nie ustępował i dwa lata później zdobył mistrzostwo świata. Zrobił to oczywiście z nieco innym podejściem taktycznym, ale nie odrzucił wszystkiego po 2012 roku. Jego zachowanie zadecydowało o dalszym przebiegu jego kariery oraz dzisiejszej i późniejszej ocenie trenera Joachima Loewa. Chociaż 58-latek nigdy nie był zbyt otwarty na krytykę swojej pracy to szanował ją.
Wyjątkowy rok 2014
Latem 2014 roku pokazał, że potrafi się uczyć. Nie odrzucił całkowicie pragmatyzmu włoskiej gry. Świadczy o tym Benedikt Höwedes i jego bierna rola na lewej niemieckiej obronie. Ale Löw był ogólnie bardziej rygorystyczny w swoich poszukiwaniach absolutnej stabilności. Niemiecka drużyna nigdy nie świętowała najwyższej szkoły piłkarskiej w Brazylii. Löw już wtedy zrezygnował z tego. Pragnął tytułu i wiedział, jak go osiągnie – nie zdradzając piłkarskiej tożsamości swojej epoki jako trenera narodowego, ale także bez przypadkowej awangardy.
Perfekcjonista w każdym wydaniu
Löw potrafi oceniać swoją pracę i z pewnością jest świadomy pewnych niedociągnięć i błędów w zarządzaniu zespołem we wczesnych latach. Nawet dzisiaj, mimo wszystkich przygotowań i odpoczynku, nie jest odporny na drobne wpadki. Dzieli te cechy z Thomasem Tuchelem, a także zamiłowanie do perfekcjonizmu i zrozumienie stylu gry, który koncentruje się na posiadaniu piłki. W tych punktach obaj trenerzy są dość podobni. Nie jest dobrym kolegom zawodników jak Klopp i nie sprawia wrażenia tak obsesyjnego jak Guardiola, chociaż spora dawka obsesji to jeden z ich przepisów na sukces.
Löw i Tuchel mogą obrażać swoimi sposobami i zdobywać punkty przede wszystkim swoją pracą, mniej powierzchowną charyzmą i zbyt wieloma skutkami ubocznymi. Szczególnie w swoim pierwszym sezonie w Borussii Dortmund Tuchel zwrócił na siebie uwagę dobrymi pomysłami na przeładowanie i niedociążenie boiska. Oczywiście te pomysły po jakimś czasie się wypaliły, bo przeciwnicy się do nich przyzwyczaili. Tuchel musiał opracować nowe ustawienia – i to w połowie ostatniego swojego sezonu. Z drugiej strony Löw był w stanie pożyczyć podejścia od Tuchela i z powodzeniem umieścić je na boisku podczas Pucharu Konfederacji. Turniej był na tyle krótki, że przeciwnicy nie mieli czasu na reakcję. Rozwlekły rytm pracy drużyny narodowej pozwalał mu pracować w ten sposób.
Prezentowany spokój wynika w dużej mierze z precyzyjnego przygotowania. Dla takiego perfekcjonisty jak Löw stanowisko trenera narodowego i pole pracy kadry narodowej jest dla niego wręcz stworzone.
Löw to trener, który jeszcze się nie skończył i powinien jeszcze wrócić do pracy. Która reprezentacja pasuję najlepiej do tego trenera? Pytanie pozostaję otwarte.
